What matters the most...

Δεν ξεκίνησα να τρέχω για να αποδείξω κάτι σε κάποιον,ξεκίνησα να τρέχω για μένα για να δώ πόσο μακριά μπορώ να φτάσω να μάθω τα όρια μου και μόλις τα μάθω να τα κατατροπώσω να γίνω καλύτερος απο χθές και αύριο καλύτερος από σήμερα...Για μένα το τρέξιμο δεν το κάνω για να είμαι πιο γρήγορος πιο υγιής ή πιο ωραίος. Τρέχω για να ζήσω, να δω και να νιώσω όλα αυτά που τα βλέπουν λίγοι. 

Αλήθεια πόσοι έχουν τρέξει κατα μήκος μιας παραλίας την ώρα της ανατολής ή της δύσης; Πόσοι έχουν τρέξει τόσο μακριά ώστε όταν σταματάνε να έχουν ζωγραφισμένο πάνω τους αυτό το παιδικό χαμόγελο της ικανοποίησης, της σιγουριάς ότι ξεπέρασαν για μια ακόμη φορά τα όρια τους. 

Πόσοι έχουν τολμήσει να βάλουν τα αθλητικά τους παπούτσια μόλις ξυπνήσουν και να ξεχυθούν σε μια ατέλειωτη ανηφόρα, σε μια αέναη λεωφόρο καταπίνωντας το δρόμο βήμα βήμα,μέτρο μέτρο. 

Διαβάζοντας αυτά τα λόγια ανήκετε σε μια από τις εξής κατηγορίες: Σ'αυτούς που απλά θα τους αφήσει παντελώς αδιάφορους ή απλά θα τους περάσει από το μυαλό, σ'αυτούς που θα ξεκινήσουν να το δοκιμάσουν και κάπου στη μέση θα σταματήσουν να το πιστέψουν και τέλος υπάρχει αυτή η ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων...

Αυτή που ανήκω και εγώ, είναι αυτοί που στην αρχή δίστασαν μετά δοκίμασαν και τώρα θα τους βρείτε παντού.Σε δρόμους σε δάση σε παραλίες οπουδήποτε μπορούν να τρέξουν να ελευθερωθούν από τη καθημερινότητα και από ότι σκοτίζει το μυαλό του καθενός,από τα φροντιστήρια των παιδιών μέχρι το τί θα κάνουν στη ζωή τους στο μέλλον...

Κλείνοντας ελπίζω ότι ίσως παρακινήσω έστω έναν να βγεί στο δρόμο έξω από το σπίτι του με τα αθλητικά του και να φτάσει εκεί που δεν έχει ξαναφτάσει...Ο δρόμος είναι ελεύθερος,δε μένει τίποτα παραπάνω από το να τον κατακτήσουμε..."

...Μuch respect to those who dare to dream