Ο ύμνος του Μαραθωνοδρόμου

Είμαι εδώ και πάλι τρέχω,
στα όρια μου αλλάζω θέση,
είμαι εδώ , πόσο αντέχω;
μέσα μου κάτι γλυκά έχει δέσει

Αναζητώ τον εαυτό μου,
από τον ίδιο που δραπετεύω,
στα μήκη του μεγάλου δρόμου,
τον βρίσκω κι όμως πάλι του φεύγω

Νέο ξεκίνησα θαρρείς ταξίδι,
κινούνται αντάμα σκέψη και πόδια,
μέρες και νύχτες που τρέχω ήδη,
όλα είναι δύσκολα, περνώ εμπόδια
Είμαι ο πύργος μα και το πιόνι,
φόβος κι αστέρι του βασιλιά,
δίπλα μου κι άλλοι , μαζί και μόνοι
πετάμε όλοι σιωπής πουλιά

Δεν θα χαρίσω εγώ τραγούδια,
χιλιόμετρα μου τ’ αφιερώνω,
σ’ αγάπης πρόσωπα, σαν τα λουλούδια
γι’ αυτούς τη σκέψη μου ψηλά σηκώνω

Τα βήματά μου μνήμης αρχεία,
κορφές χιονάτες, ονειρεμένες,
της σιγαλιάς κρυφά ηχεία
φως σε στιγμές αλλοπαρμένες

Στρείδι κλειστό με κόκκους λάθη
που τα θυμάται και το πονάνε,
δικά μου ή ξένα εδώ τα πάθη
μαργαριτάρια στο νου γεννάνε

Είμαι εδώ και πάλι τρέχω,
τα όρια μου δεν βρήκα ακόμη
είμαι εδώ με δάκρυ βρέχω
της μοναξιάς μου την άγια τόλμη

Της κάθε μέρας δεσμά τα σπάω
με την απόσταση τα ροκανίζω
ξέρω το αδύνατο να το μετράω
και πάλι τρέχω και πάλι ελπίζω…