Όταν ο δρόμος...

Γίνεται δύσκολος,μονότονος,βαρετός,ατέλειωτος,κουραστικός,απροσπέλαστος εκεί φαίνεται τι είναι καθένας απο εμας πραγματικά. Στα εύκολα άλλωστε το χουμε ξαναπεί είναι εύκολα τα πράγματα. Στην ανηφόρα όμως; Στις δυσκολίες; Εκεί τα πράγματα δείχνουν ανίκητα.

Λάθος. Ανίκητο είναι αυτό που δεν πολεμάμε αυτό που δεν του αντιστεκόμαστε και δεν προσπαθούμε να το νικήσουμε. Ανίκητο είναι ότι αφήνουμε να περάσει εν αγνοία μας. Όλα τρέχουν γύρω μας και εμείς πρέπει να τρέξουμε μαζί τους να πάρουμε και εμείς το δρόμο μας γιατί και ο χρόνος τρέχει.

Δυστυχώς όμως σκεφτόμαστε συνεχώς πως θα μας θυμούνται οι άλλοι χωρίς να αναλογιζόμαστε πως θα θυμόμαστε εμείς τους εαυτούς μας σε 20,30 χρόνια. Να λοιπόν μια καλή ερώτηση για όλους μας το πρωί που ξυπνάμε...Πως θέλω να ζήσω;...Η γνώμη μου; Στο μέγιστο, με τις υπερβολές με τις καταχρήσεις με όλα όσα προλαβαίνουμε να κάνουμε και ακόμη περισσότερα.

Κάθε μέρα μας μένει μια μέρα λιγότερη.Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει αύριο κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει σε 10 ώρες σε 10 λεπτά σε 10 δευτερόλεπτα. Αυτό όμως που μπορεί να ξέρει είναι ότι έτσι θα χει ζήσει οσα περισσότερα μπορεί. Πολλές φορές ίσως να ναι αδύνατο...Γιατί μπορεί να παρομοίασα τη ζωη μ'εναν αγώνα δρόμου, αλλά στο τέλος είναι πάντα ένα παιχνίδι που πολύ απλά δεν παίζεται..Ζήστε το και μη περιμένετε τίποτα γιατι να θυμάστε τίποτα δεν περιμένει...Έτσι απλά

Αθλητισμός

 Επειδή ο αθλητισμός δεν είναι μόνο ο Usain Bolt o Michael Phelps και άλλοι σπουδαίοι αθλητές.

Επειδή με Μ3 μπορούν να τρέξουν πολλοί αλλά χωρίς πόδια λίγοι

Επειδή το θέμα δεν είναι να κερδίζεις αλλά να προσπαθείς.

Ορίστε μερικές εικόνες απ'τους Παραολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνου από πραγματικούς νικητές, από ανθρώπους που ξέρουν να ζούν να μάχονται και να κερδίζουν απέναντι απο δυσκολίες αδιανόητες για πολλούς.

“The most important thing in the Olympic Games is not winning but taking part; the essential thing in life is not conquering but fighting well.”